We noemen het een TOS als de taalproblematiek centraal staat en de taalstoornis niet verklaard kan worden door meertaligheid, een verstandelijke beperking, motorische of sociaal-emotionele problemen of gehoorproblemen. Waarom het ene kind wel een TOS heeft en het andere kind niet, kunnen we niet specifiek verklaren. Uit onderzoek is wel gebleken dat er een erfelijke component aanwezig is en de hersenen van kinderen met een TOS zich anders ontwikkelen dan kinderen met een normale taalontwikkeling.

TOS wordt steeds eerder gesignaleerd. Peuterspeelzalen, het consultatiebureau, ouders en artsen herkennen een TOS sneller dan voorheen. Het komt ook best vaak voor namelijk. 1 op de 15 kinderen heeft het! Het komt zelfs meer voor dan ASS (Autisme Spectrum Stoornis) of dyslexie. Een TOS komt vaker voor bij jongens dan bij meisjes (3:1). Maar waarom is het dan nog zo’n nieuw begrip? Dit komt onder andere doordat het een “onzichtbare handicap” wordt genoemd. Je kan het niet zien, je wordt niet medisch getest, er wordt nog steeds onderzoek naar gedaan en er wordt nog relatief weinig over gedeeld op social media (bn-ers) of in kranten.

Bij tweetalige kinderen kunnen specifieke taalproblemen aanwezig zijn in hun moedertaal en in het Nederlands. Deze taalproblemen zijn niet het gevolg van onvoldoende taalaanbod; hierdoor onderscheidt een TOS zich van een taalachterstand. Bij een taalachterstand is de ontwikkeling echt vertraagd, maar verloopt het wel volgens het normale patroon. Een taalachterstand komt onder andere door het ontbreken van voldoende taalaanbod of gehoorproblematiek (bijvoorbeeld looporen) in de eerste levensjaren. Hierdoor kan een kind laat gaan praten en is het vaak slecht te verstaan. Een taalachterstand is vaak wel in te halen met behulp van extra ondersteuning (o.a. met behulp van logopedie), een TOS kan ook in een later stadium van je leven nog effect hebben (bijvoorbeeld tijdens het begrijpend lezen, leren schrijven, maken van presentaties etc.).